لحظه یک - حسین پناهی

امروز به شعری زیبا از مرحوم حسین پناهی برخوردم ،

تفسیر زیبایی از آرزوهای انسانی داشت که این تصویر برای من

به مثال تمثیل های کودکی بود که بی دلیل به زندگی روی می آوردیم

“خوشا به حال لک لکا
که عشقشون قاف نداره
خوشا به حال لک لکا
که مرگشون گاف نداره
خوشا به حال لک لکا
که خوابشون واو نداره
خوشا به حال لک لکا
که لک لکن… که لک لکن!
با بالای سپیدشون
تو آسمون پر می زنن
رها و شاد، بی دغدغه…
هر جا بخوان سر می زنن
اوج می گیرن تو آسمون
تو آسمون بی نشون…
سر به هوا به عشقشون
از عشق، پرپر می زنن…”

“استاد پناهی”